Popłyńmy do Szwecji. Wyjdziemy z Gdańska o 1600. Dziewczyny pójdą spać po 2100. A jak się rano obudzą, to prawie będziemy na miejscu. No powiedzmy na obiad. Kalmarsundem będziemy pływać już zupełnie turystycznie, podziwiając uroki szkierów. Plan był świetny. Idealne wakacje. Przełom lipca i sierpnia. Co mogłoby się wydarzyć, co mogłoby zakłócić nasz genialny plan?
Otóż wydarzył się najzimniejszy tydzień wakacji z silnym wiatrem i nieprzestającym padać deszczem, z gwałtownymi burzami i temperaturą bliższą październikowi niż środkowi lata.
Deszcz i silny przeciwny wiatr zdecydował, że wypłyniemy dopiero w poniedziałek. To nie spodobało się dziewczynom. Przecież mieliśmy żeglować, miał być młodszy i starszy kapitan, miało być słońce, miało być pięknie. Był deszcz, chłód i narastające napięcie. Galeria handlowa z salą zabaw w kształcie statku, trochę podratowała sytuację. Dobrze też, że tym razem zabraliśmy laptop z zapasem bajek. Gdyby taka pogoda przytrafiła się nam rok wcześniej, moglibyśmy tego nie przeżyć. Mały tablet z dwoma odcinkami kucyków My Little Ponny, mógł nie podołać zniecierpliwieniu i kumulującej się kosmicznej energii w ciałach 6 i 4 latki.
Wypłynęliśmy. Cel – Hel. Było dobrze. Właśnie na to dziewczyny czekały cały rok. Zaczęła się siostrzana rywalizacja o miejsce za sterem, pojawiły się też uśmiechy na małych buziach. Niewiarygodne jest jak wielką frajdę sprawia dzieciom żeglowanie. Całe portowe napięcie zostało zwiane przez zimny wiatr. Było morze i my. Rozpoczęliśmy nasz zatokowy, wyczekiwany z utęsknieniem rodzinny rejs. Poza sterowaniem, siedzenie na dziobie to jedno z ulubionych zajęć dziewczyn. Mogłyby spędzić tam cały rejs. Fakt, że w tym roku czuły się już na jachcie zupełnie pewnie, nie polepszał komfortu lekko nadopiekuńczej mamy, która potrzebowała kilku godzin, żeby przywyknąć do widoku dzieci śmigających po burcie na dziób i z powrotem. O dziwo, tata w takiej sytuacji zachowuje pełnię spokoju. Wspaniała równowaga w przyrodzie, która sprawia, że jest bezpiecznie, ale bez zbędnych ograniczeń.
Na Helu spędziliśmy noc i uciekliśmy tak szybko, jak to możliwe. To chyba moje najmniej ulubione miejsce na wybrzeżu. Tłumy ludzi, gwar, stragany, budy z hot-dogami i goframi są tak dalekie są od tego szwedzkiego spokoju, który był naszym celem. Dziewczynom się podobało. Dmuchaniec na plaży to wszystko, co jest potrzebne dzieciom do szczęścia. Olbrzymie i dobre wrażenie zrobił na nas Dom Morświna. Te wyjątkowe ssaki stały się najbardziej wypatrywanym stworzeniem kolejnych dni rejsu. Niestety nie udało się nam ich zobaczyć, choć najmłodsza część załogi widziała je co chwilę, podobnie jak foki, krokodyle i rekiny.
Uciekając przed goniącą nas burzą (wyglądało to trochę jak ta ciemna chmura, która zwyczajowo wisząc nad Kłapouchem, zorientowała się, że osiołek czmychnął), pomknęliśmy do Jastarni. Walnęło zaraz po tym, jak przycumowaliśmy i lało, groźnie grzmiąc ponad godzinę. Radość i satysfakcja z faktu, że udało się nam uniknąć ulewy skutecznie poprawiła nasze nastroje. Dodatkowo spotkaliśmy jacht Parnas, odbywając tym samym sentymentalną podróż w przeszłość. To na tej łódce tata Wojtek popłynął w swój pierwszy rejs morski.
Jastarnia stała się dla nas energetycznym wybawieniem. W parku linowym dziewczyny mogły w końcu spożytkować kumulowaną od kilku dni ponadludzką moc. Nasze dwa żywioły dały też upust swoim dziecięcym marzeniom o lataniu, co poprawiło lekko rozstrojone wcześniej humory. Plaża i restauracja Weranda, z pysznym jedzeniem i obłędnymi deserami były dopełnieniem szczęścia naszej załogi.
Pełni nowej pozytywnej energii i wiary w to, że będzie już tylko lepiej ruszyliśmy do Pucka. Tradycyjnie uciekając przed otaczającą nas z trzech stron burzą, mknęliśmy przełamując fale w kierunku oświetlonego promieniami słońca miasta. Wszystko, co działo się dookoła wydawało się nie robić wrażenia na dziewczynach. W ich oczach nie było strachu. Wszystko było naturalne. Patrzyły na nas i wiedziały, że są bezpieczne. To jedno z tych niesamowitych uczuć, których możemy doświadczyć jako rodzice. Bezgraniczne zaufanie dziecka, którego nigdy nie wolno nam go zawieść.
Puck przywitał nas nie inaczej, jak deszczem. Mieniące się wcześniej na horyzoncie słońce zniknęło jak okrutnie dająca nadzieję fatamorgana. Burzowa aura i przewalające się nad nami chmury miały jednak swoje dobre strony. Po chwili utworzyły dla nas piękny zachód słońca, który podziwialiśmy rodzinnie, zupełnie świadomie poświęcając nasze suche ubrania.
Poranek przywitał nas iście wakacyjnie. Na termometrze było 8 stopni, a po bulajach lała się woda. Licząc na poprawę pogody postanowiliśmy spędzić cały dzień w Gdyni. Dla dziewczyn wycieczka pociągiem była atrakcją samą w sobie. Obiad w darzonym przez nas ogromnym sentymentem Kwadransie, doskonała i mądra bajka „W głowie się nie mieści” w kinie Gemini i przerwane deszczem zwiedzanie Daru, wypełniło nam pochmurny dzień. Niestety nasz manewr przeczekania deszczu nie powiódł się i kolejnego dnia w zacinającej ulewie i porywach wiatru do 7B wypłynęliśmy do Gdańska. Większość żeglugi dziewczyny spędziły pod pokładem, ciekawie wystawiając buźki przez zejściówkę. Zafalowana zatoka robiła na nich duże, pozytywne wrażenie. Gdy fala lekko się rozbudowała, obie zgodnie stwierdziły, że trochę boli je brzuszek i chyba się zdrzemną. Tak też zrobiły, a my podziwialiśmy dalej uroki wakacyjnego Bałtyku.
Oczy dziewczyn wypełniły się łzami, gdy zorientowały się, że kolejnego dnia nie wypłyniemy, że następny dzień spędzimy w samochodzie. Zapytane czy podobał się im rejs, zgodnie odpowiedziały, że było super i że nie chcą wracać, że lubią mieszkać na łódce.
Tydzień na jachcie nie był łatwy, było dużo dziecięcych emocji związanych z zimnem i deszczem. Nasze pogodowe oczekiwania też lekko rozminęły się z zastaną rzeczywistością. Jednak przetrwaliśmy i w dodatku w dobrych humorach i z wspaniałymi wspomnieniami. Wniosek jest jeden – z naszymi dziewczynami możemy płynąć już wszędzie!
La La Las 